در همین زمینه
به باور بسیاری از ناظران، مجلس دهم در تصمیمات مهم و سرنوشت ساز کشور حضور جدی ندارد و روز به روز از جایگاهی که قانون اساسی برای پارلمان تعریف کرده، پایین تر آمده است. این وضعیت، آسیبی جبران ناپذیر به روند مردمسالاری در ایران است و عقب گردی تاریخی به دوران پیشامشروطه. این زیبنده جمهوری اسلامی ایران نیست که ۱۱۳ سال بعد از تشکیل اولین پارلمان در ایران، دغدغه مردم این باشد که این، همان مجلسی نبود که ما می خواستیم!
عصر ایران؛ جعفر محمدی – تأسیس مجلسی که نماینده مردم در حاکمیت باشد، یکی از مطالبات اساسی انقلاب مشروطه بود که هر چند محقق شد ولی در طول ۱۱۳ سال اخیر، همواره در فراز و نشیب بوده است: روزی کلنل لیاخوف روسی آن را به توپ بست ، زمانی شاهد مردانی بزرگ چون مدرس بود، دورانی طولانی به بخشی از دربار پهلوی تبدیل شده بود و گاه عصاره فضائل ملت بود و مانند مجلس اول بعد از انقلاب، تقریباً همه آحاد مردم می توانستند کسانی را در مجلس ببینند که واقعاً افکار و مطالبات آنها را نمایندگی می کرد و همین طور مجلس به مجلس رسیدیم به دهمین مجلس بعد از انقلاب و بحث مهمی به نام تضعیف قوه قانونگذاری.
به باور بسیاری از ناظران، مجلس دهم در تصمیمات مهم و سرنوشت ساز کشور حضور جدی ندارد و روز به روز از جایگاهی که قانون اساسی برای پارلمان تعریف کرده، پایین تر آمده است.
به قول صائب تبریزی:
هر شب کواکب کم کنند، از روزی ما پاره‌ای
هر روز گردد تنگ تر، سوراخ این غربال ها
و حال حکایت مجلس است که مدام از اختیارات و قدرت عمل اش کاسته می شود.
این وضعیت، آسیبی جبران ناپذیر به روند مردمسالاری در ایران است و عقب گردی تاریخی به دوران پیشامشروطه. این زیبنده جمهوری اسلامی ایران نیست که بعد از یک قرن و اندی که از تشکیل اولین پارلمان در ایران گذشته است، دغدغه مردم این باشد که این، همان مجلسی نبود که ما می خواستیم!
بی گمان در شکل گیری وضعیت کنونی، بیش از همه، خود نمایندگان مجلس دهم مقصر هستند. حفظ حرمت امامزاده به متولی اش هست؛ وقتی مجلسیان پاسدار حرمت مجلس نباشند، معنایش این است که آنها مجلس را نه تنها خانه ملت که حتی خانه خود هم نمی دانند!
مردم، نمایندگانی مسلط به امور، دردآشنا، روزآمد و صد البته شجاع می خواهند که در وهله اول، پاسدار حرمت خانه ملت باشند و سپس قانونگذاران و حافظان قانون.
نمایندگان مجلس کنونی – اعم از اصولگرا و اصلاح طلب و شبه اصلاح طلب – که نتوانسته اند جایگاه مجلس را حفظ کنند، علاوه بر تمام آسیب هایی که به کشور و روند مردمسالاری زده اند، دو اثر مهم را متوجه انتخابات مجلس بعدی که اسفند امسال برگزار می شود کرده اند: “احتمالاً بر میزان مشارکت مردم در انتخابات اثر منفی گذاشته اند” و “آنهایی هم که رأی می دهند در رأی دادن مجدد به این نماینده ها محاسبه گری بیشتری خواهند داشت”.
مجلسی ها، فرصت اندکی برای احیای پارلمان و اعاده حیثیت از خود دارند. به راستی تاریخ درباره مجلس دهم چه خواهد گفت؟!
به باور بسیاری از ناظران، مجلس دهم در تصمیمات مهم و سرنوشت ساز کشور حضور جدی ندارد و روز به روز از جایگاهی که قانون اساسی برای پارلمان تعریف کرده، پایین تر آمده است.
به قول صائب تبریزی:
هر شب کواکب کم کنند، از روزی ما پاره‌ای
هر روز گردد تنگ تر، سوراخ این غربال ها
و حال حکایت مجلس است که مدام از اختیارات و قدرت عمل اش کاسته می شود.
این وضعیت، آسیبی جبران ناپذیر به روند مردمسالاری در ایران است و عقب گردی تاریخی به دوران پیشامشروطه. این زیبنده جمهوری اسلامی ایران نیست که بعد از یک قرن و اندی که از تشکیل اولین پارلمان در ایران گذشته است، دغدغه مردم این باشد که این، همان مجلسی نبود که ما می خواستیم!
بی گمان در شکل گیری وضعیت کنونی، بیش از همه، خود نمایندگان مجلس دهم مقصر هستند. حفظ حرمت امامزاده به متولی اش هست؛ وقتی مجلسیان پاسدار حرمت مجلس نباشند، معنایش این است که آنها مجلس را نه تنها خانه ملت که حتی خانه خود هم نمی دانند!
مردم، نمایندگانی مسلط به امور، دردآشنا، روزآمد و صد البته شجاع می خواهند که در وهله اول، پاسدار حرمت خانه ملت باشند و سپس قانونگذاران و حافظان قانون.
نمایندگان مجلس کنونی – اعم از اصولگرا و اصلاح طلب و شبه اصلاح طلب – که نتوانسته اند جایگاه مجلس را حفظ کنند، علاوه بر تمام آسیب هایی که به کشور و روند مردمسالاری زده اند، دو اثر مهم را متوجه انتخابات مجلس بعدی که اسفند امسال برگزار می شود کرده اند: “احتمالاً بر میزان مشارکت مردم در انتخابات اثر منفی گذاشته اند” و “آنهایی هم که رأی می دهند در رأی دادن مجدد به این نماینده ها محاسبه گری بیشتری خواهند داشت”.
مجلسی ها، فرصت اندکی برای احیای پارلمان و اعاده حیثیت از خود دارند. به راستی تاریخ درباره مجلس دهم چه خواهد گفت؟!