هنوز هم افراد بسیاری هستند که به‌رغم ممنوعیت چهل و اندی ساله گنج قارون تماشاگر آن هستند. تماشاگرانی وفادار که برخی‌شان سن و سالی هم ندارند.
حسن لطفی در روزنامه اعتماد نوشت: علی بی‌غم (با بازی زنده نام و یاد محمدعلی فردین) شخصیت فیلم گنج قارون اگرچه فرزند مرد متمول و ثروتمندی به نام قارون است، اما در کل فیلم آدم به قول معروف یک لاقبایی است که درآمد چندانی ندارد.
اما همین آدم یک لاقبا و بی‌چیز به راحتی برای میهمان ناخوانده‌اش (قارون متمول با بازی زنده‌یاد آرمان) آبگوشت بار می‌گذارد و سر سفره با آواز و شادی می‌خورند. اینکه آبگوشت در آن زمان غذای فقرا بوده را از رفتار علی بی‌غم، قارون و تقی جغجغه (زنده‌یاد تقی ظهوری) می‌توان دریافت.
البته آبگوشت برای مخالفان فیلم‌های عامه‌پسند ایرانی (به قول هوشنگ کاووسی فیلمفارسی) نماد سطحی‌نگری و سینمای بی‌در و پیکر بوده است. تصوری که هنوز هم برخی بر آن تاکید می‌کنند. اینکه درست می‌گویند یا غلط! اینکه وجود آن سینما تا چه حد طبیعی و ضروری بوده است، موضوع این نوشته نیست. فقط بگویم هنوز هم افراد بسیاری هستند که به‌رغم ممنوعیت چهل و اندی ساله این فیلم تماشاگر آن هستند.
نظرات بسته شده است.