شعری از سایه: …در این دام مرگ، باز صید تازه ای را می برند

لرزه افتادش به گیسوی بلند

زیر لب غمناک خواند

ناله زنجیرها بر دست من

گفتمش: آن گه که از هم بگسلد

خنده تلخی به لب آورد و گفت:

آرزویی دلکش است اما دریغ

بخت شورم ره بر این امید بست

و آن طلایی زورق خورشید را

صخره های ساحل مغرب شکست

من به خود لرزیدم از دردی که تلخ

در دل من با دل او می گریست

گفتمش: بنگر! در این دریای کور

چشم هر اختر چراغ زورقی است

سر به سوی آسمان برداشت گفت:

چشم هر اختر چراغ زورقی است

لیکن این شب نیز دریایی است ژرف

ای دریغا شب روان کز نیمه راه

میکشد افسون شب در خوابشان

گفتمش: فانوس ماه
می دهد از چشم بیداری نشان

گفت:اما در شبی این گونه گنگ

هیچ آوایی نمی آید به گوش

گفتمش: اما دل من می تپد

گوش کن اینک صدای پای دوست

گفت: ای افسوس در این دام مرگ

باز صید تازه ای را می برند

این صدای پای اوست

گریه ای افتاد در من بی امان

در میان اشک ها پرسیدمش:

خوش ترین لبخند چیست؟

شعله ای در چشم تاریکش شکفت

جوش خون در گونه اش آتش فشاند

گفت: لبخندی که عشق سربلند

وقت مردن بر لب مردان نشاند

من زجا برخاستم

بوسیدمش