در حالی که فقط دو هفته از آغاز لیگ گذشته و تنها ۱۶ دیدار برگزار شده، نزدیک به ۱۲ بیانیه علیه داوری، فدراسیون، بازیکنان و مربیان حریف و … صادر شده است که شاید یک رکورد جهانی باشد!
هیچکس از عذرخواهی نمرده است. دست‌کم تا این لحظه هیچ گزارش مستندی وجود ندارد که نشان بدهد در طول تاریخ یک نفر بعد از عذرخواهی و پذیرفتن این که رفتار یا گفتارش غلط بوده، قلبش از تپیدن باز ایستاده باشد. اما چرا ما این همه مقابل کاری تا این اندازه ساده مقاومت می‌کنیم؟
محمود فکری، سرمربی استقلال تهران بعد از سوت پایان دیدار مقابل فولاد فحاشی کرد. الفاظ رکیکی به کار برد که ناامیدکننده بود. خیلی‌ها که گمان می‌کردند او با پوشیدن کت و شلوار و سفیدشدن محاسن دیگر آن بازیکن مشتاق درگیری نیست را دل‌سرد کرد و نوشتند او به تنظیمات کارخانه برگشت. بعید است فقط شکست در یک مسابقه فوتبال باعث این اتفاق شده باشد. قطعاً عوامل دیگری چه درون تیم و روی نیمکت و حاشیه زمین وجود داشت که او را تا مرز انفجار برد ولی هیچ‌کدام از اینها مجوزی برای آن فحاشی نبود.
بعد از شیرین‌کاری هفته پیش اسماعیل خلیل‌زاده و احمد سعادتمند و حماسه مهدی رسول‌پناه سرپرست پرسپولیس در کف خیابان، شب گذشته در برنامه فوتبال برتر سعید آذری، مدیرعامل فولاد و احمد مددی، سرپرست استقلال از خجالت هم درآمدند. مثل همیشه. مثل همه این روزها که فوتبال پر شده از این توهین‌ها و هتاکی‌ها. در حالی که فقط دو هفته از آغاز لیگ گذشته و تنها ۱۶ دیدار برگزار شده، نزدیک به ۱۲ بیانیه علیه داوری، فدراسیون، بازیکنان و مربیان حریف و … صادر شده است که شاید یک رکورد جهانی باشد!
همه این اتفاقات در حالی رخ می‌دهد که تماشاگری در ورزشگاه‌ها حضور ندارد! یعنی بازیکنان و کادر فنی و داوران هستند و بس! همان جماعتی که همیشه دم از اخلاق می‌زنند و مدعی حرفه‌ای‌گری می‌شوند و می‌گویند مولا علی(ع) و تختی الگویشان هستند! خدا قوت! اگر فشار تماشاگران بود چه می‌کردید با هم؟
در این چند سال برخی از هواداران فولاد با تیم‌های مهمان خوب تا نکرده‌اند، با یک جستجوی ساده در اینترنت می‌شود تصاویر زیادی پیدا کرد که در نتیجه سنگ‌پرانی چه سرها شکسته و چه توهین‌ها رد و بدل شده است. حتی یک بار سر حسین فرکی، سرمربی تیم فولاد را در ورزشگاه الغدیر شکستند! چند وقت قبل هم یک نفر مایعاتی را روی خط دروازه ریخت تا مانع از گلزنی پرسپولیس شود البته افاقه نکرد و در بازی مقابل استقلال هم صدای «عجی مجی لاترجی» شنیده شد که هنوز یادآوری‌اش مضحک، دردآور و شگفت‌انگیز است. از این اتفاقات رخ داده است و هیچ بعید نیست حق با احمد مددی باشد که فشارهای حاشیه‌ای باعث انفجار محمود فکری شده باشد اما باز هم دلیل نمی‌شود این سرمربی صریح، روشن و نادم عذرخواهی نکند.
«فکری را عصبانی کردند» مجوز فحاشی نیست. احمد مددی حق دارد از تیمش دفاع کند، حق دارد به برخوردهای حاشیه‌ای که ما از آن خبر نداریم معترض باشد اما حق ندارد فحاشی را توجیه کند و وارد کل‌کل با مدیرعامل تیم حریف شود که البته زبان گزنده‌ای دارد و آن قدر در این فوتبال بوده که هوشمندانه واژه‌ها را کنار هم بچیند و البته در این مورد کاملاً حق دارد که انتظار عذرخواهی داشته باشد.
نکته ساده است. وقتی مدیرعامل‌های دو تیم بزرگ، خوشنام و سابقه‌دار فوتبال که طبعاً عاقل و بالغ و باتجربه هستند به جای آرام کردن فضا، پذیرش خطا و تلاش برای پاک کردن کینه‌ها مثل طفل‌های دبستانی به پر و پای هم می‌پیچند که «اول تو گفتی، اول تو بودی»، چه انتظاری از بازیکنان جوان داریم که ادعای پختگی ندارند؟ با این شیوه برخورد بزرگ‌ترها، جوان‌ترها حق دارند با چوب و چماق به جان هم بیفتند!
حال همه‌ی ما بد است. کرونا و شرایط اجتماعی و اقتصادی همه را تا مرز انفجار برده و قرار است فوتبال به عنوان بزرگ‌ترین سرگرمی در این کشور، به ما لذت ببخشد اما با این رفتار و گفتارها فقط به تکثیر نفرت مشغولید. دست از یقه‌گیری بردارید، خطاهایتان را بپذیرید و عذرخواهی کنید. هیچکس از عذرخواهی نمرده است.