از قدیم در گوش ما گفته‌اند اگر می‌خواهی دست نیازمندی را بگیری به گونه‌ای این کار را کن که او حس صدقه نداشته باشد. آنکه باید ببیند، می‌بیند احتیاج به دوربین و موبایل نیست.
اینها را به ما گفته‌اند اما باز وقتی می‌خواهیم دستی بگیریم حتما باید دست‌هایی باشند و حاتم طایی بودن ما را نشان دهند. باید کسی کنار ما باشد و در حالی که تصویر از ما بر می‌دارد، بگوید که فلانی در این ساعت در حال کمک به بینوایان شهر است.
به طور مثال دم امام جمعه محترم ایرانشهر سیستان و بلوچستان گرم که به فکر کارگرهای روزمزدی بود که نان‌شان تخته شده است اما ای کاش به جای دادن سه یا دوتا ده هزار تومانی، آنهم با آن ادبیات زشت فرد همراه که گویا راننده امام جمعه محترم هستند، ایشان از منش مولای متقیان استفاده می‌کردند و اقلام مورد نیاز مردم را شبانه جلوی در خانه آنها می‌گذاشتند.
البته بهتر از هرکاری کاش امام جمعه عزیز با توجه به وجود مشکلات و انشالله علمی که به آن دارند، با استاندار و فرماندارها رایزنی می‌کردند تا مشکلات معیشتی و رفاهی مردم مظلوم سیستان و بلوچستان در این زمانه کرونا زده حل شود.
اگر خیلی از مسئولان شهری و کشوری ما کار خود را درست انجام می‌دادند، امروز احتیاج نبود با اسکناس بین مردم برویم و به آنها کمک کنیم. اگر چرخ تولید ما از کار نمی‌افتد و به جای دلالی به فکر تولید بودیم امروز کاسه چه کنم چه کنم دست خیلی از مردم نبود.
حالا که وظیفه خود را به خوبی انجام ندادیم و می‌خواهیم به مردم در روزهای سخت کرونا کمک کنیم اصلا احتیاجی نیست لشگری دوربین به دست را با خود همراه کنیم تا یک گونی برنج هندی به افراد نیازمند بدهیم.
واقعا اگر می‌خواهید همه بدانند که عمرو و زید در عصر کرونا دست به جیب شدند و به مردم کمک کردند، حرفی نیست. لشگر دوربینها را به راه بیندازید تا همگان در جریان قدم‌های شما برای مردم باشند.
اما اگر می‌خواهید برای رضای خدا و شادی دل بنده‌های او کار کنید، دیگر لزومی به این همه تشکیلات نیست. آنکه باید ببیند، می‌بینید و بهتر از هر دوربینی تصاویر را ضبط می‌کند.
در کمک کردن به آدم‌ها مواظب رفتارمان باشیم. خیلی از آدم‌ها وضع مالی خوبی ندارند اما غروری دارند به بلندای دماوند. با نیت کمک، غرور آنها را له نکنیم. همین عکس‌برداری‌ها شاید آبروی فردی را که سال‌هاست تلاش کرده کسی نفهمد سفره‌اش خالی از نان است، ببرد.