عصرایران؛ مصطفی داننده- کرونا اوج گرفته است. دلار هر روز گران‌تر از دیروز می‌شود. قیمت یک سکه تمام بهار آزادی معادل حقوق سه، چهار ماه یک کارمند و کارگر است. قیمت ماشین و مسکن هم به جایی رسیده است که تبدیل به آرزو شده‌اند از آن آرزوهای محال.
در این شرایط عالی، چگونه می‌شود زندگی کرد؟ نمی‌دانم تا به حال مسؤولان محترم در نهادها و دستگاه‌های مختلف به این سوال فکر کرده‌اند؟
بعید می‌دانم. آنها حقوق خود را سر ماه می‌گیرند، خوب هم می‌گیرند و گرانی‌ها زیاد تاثیری در زندگی‌شان ندارد. مثلا نماینده‌ای که ۱۱ میلیون حقوق می‌گیرد، هزینه اجاره مسکن هم دریافت می‌کند و ماشین هم در اختیار است، چه می‌داند درد آدم‌ها در این جامعه چیست؟
کدام یک از وزرا یا مقامات خارج از دولت خودش خرید می‌کند؟ مثلا شده است یک روز به میوه فروشی بروند و خرید کنند و ببیند وقتی ما از گرانی حرف می‌زنیم و می‌نویسیم یعنی چه؟
یزدی‌خواه عضو کمیسیون فرهنگی مجلس کاهش آمار ازدواج و موالید را موجب شرمساری دانسته است. بله، مایه شرمساری است. جوانان نمی‌توانند ازدواج کنند. زوج‌ها نمی‌توانند بچه دار شوند، چون می‌دانند از پس مخارج زندگی بر نمی‌آیند. نمی‌توانند برای رفتن زیر یک سقف، خانه اجاره کنند. نمی‌توانند هزینه‌های یک بچه تازه متولد شده را بدهند.
نمی‌توانند و به خاطر همین چشم خود را به روی تشکیل یک زندگی جدید می‌بندند، به همین راحتی!
خیلی از خانواده‌ها سبد زندگی خود را آنقدر کوچک کرده‌اند که فقط خوراک و تا حدودی پوشاک در آن تعریف می‌شود و دیگر جایی برای سفر رفتن، تفریح کردن و برآوردن خواسته‌های فرزندان در آن نیست.
واقعا چگونه می‌شود در این شرایط زندگی کرد. مسؤولان محترم در دولت، مجلس و نهادهای دیگر در میان سخنرانی‌های هر روزه‌شان یک بار به مردم بگویند در این شرایط سخت چگونه زندگی کنند.
بگویند با حقوق ۲ میلیون تومانی، چگونه هم اجاره خانه بدهند، هم خرج زندگی، هم قسط وام و … . تازه این برای افرادی است که سرماه حقوق در حساب‌شان است؛ وای به حال آنهایی که کار می‌کنند و پولی نمی‌گیرند و چند ماه حقوق طلب دارند.
در مورد خانواده‌هایی که بیمار هم دارند حرف نمی‌زنیم که مثنوی هفتاد من است. واقعا نمی‌دانم آنهایی که بیمار سرطانی در میان خود دارند چگونه از پس مخارج دارو و هزینه درمان بر می‌آیند.
لطفا فکری به حال مردم کنید. هرکدام‌تان که می‌توانید، فرقی نمی‌کند. اصلاح طلب، اصول‌گرا، میانه‌رو، تندرو، هر کدام که شد، فکری به حال نان مردم کنید که سخت از تنور بیرون می‌آید.
زندگی سخت شده است، سخت‌تر از هر زمانی که فکر کنید. لطفا کمی از باری که به دوش مردم است بردارید و بگذارید کمی، تنها کمی عادی زندگی کنیم.