پیشنهادهای نوه اولین سازنده بمب اتم برای حل مساله هسته ای ایران

نوه اوپنهایمر “گفتگو” را نقطه آغاز تعیین مسیر مسالمت آمیز برای حل مساله هسته ای ایران دانسته و به شدت از اسرائیل بابت تجاوز نظامی به ایران، انتقاد کرده است.

“چارلز اوپنهایمر” بنیانگذار و مدیر اجرایی مشترک پروژه اوپنهایمر و نوه “جی. رابرت اوپنهایمر” مدیر آزمایشگاه ملی “لوس آلاموس” در طول پروژه منهتن (پروژه ساخت نخستین بمب اتمی جهان در آمریکا) است.

به گزارش عصرایران، نوه اوپنهایمر در مقاله ای تحت عنوان ” من نوه اوپنهایمر هستم. ما هنوز می‌توانیم با گفتگو بحران ایران را حل کنیم” در روزنامه آمریکایی “یو اس ای تودی” راهکارهای پیشنهادی خود را برای حل مسالمت آمیز مساله هسته ای ایران و گریز از یک جنگ فاجعه بار تشریح کرده است.

او در مطلب خود نوشته است: گفتگو به تنهایی مشکل را حل نمی‌کند. اما می تواند به عنوان نقطه شروع راه حل در نظر گرفته شود. گفتگو همچنین به ما اجازه می‌دهد تا در مورد جنبه امیدوارکننده علم هسته‌ای صحبت کنیم.

مقاله اوپنهایمر در پی می آید:

جنگ در ایران وحشتناک بوده است. این جنگ تهدید سلاح‌های هسته‌ای را به خط مقدم آگاهی جهانی بازگرداند و با این حال – به نوعی – ما از این درگیری در وضعیت بهتری نسبت به آنچه بسیاری از آن می‌ترسیدند – با فرض اینکه آتش‌بس برقرار باشد – عبور کرده‌ایم.

ما اکنون یک فرصت غیرمنتظره داریم تا این راه فرار باریک را به چیزی بزرگتر تبدیل کنیم: فرصتی برای گسترش صلح و امنیت جهانی.

مانند بسیاری، من انتقادات جدی در مورد روندی دارم که ما را به اینجا رسانده است. اسرائیل، کشوری که هرگز پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای را امضا نکرده است، از وضعیت هسته‌ای اعلام نشده خود به عنوان اهرمی برای آغاز جنگ علیه کشوری، ایران، که هیچ سلاح هسته‌ای ندارد و به بازرسی‌های بین‌المللی تن داده است، استفاده کرد.

این امر مستقیما تلاش‌های دیپلماتیک امیدوارکننده بین ایران و آمریکا را خراب کرد. وقتی ایالات متحده در ۲۱ ژوئن با حمله نظامی وارد این درگیری شد، آمریکایی‌ها خود را برای یک جنگ بی‌پایان دیگر در خاورمیانه آماده کردند.(نکته مترجم: نوه اوپنهایمر ظاهرا شواهد بسیار گسترده و آشکار از تقسیم کار بین ترامپ و نتانیاهو برای عملی کردن حمله نظامی به ایران را نادیده گرفته است. شواهدی که حتی علنا از زبان خود ترامپ بیان شده است.)

و با این حال، به طرز معجزه گونه ای، ما به آتش‌بس رسیده‌ایم. این نتیجه اجتناب‌ناپذیر نبود. این امر مستلزم خویشتن‌داری از سوی تهران و خویشتن‌داری شگفت‌انگیز از سوی واشنگتن بود.

باید به این موضوع بها داده شود: رئیس‌جمهور دونالد ترامپ با استفاده از دیپلماسی نامتعارف خود، نقش محوری در متوقف کردن تشدید تنش ایفا کرد. این موفقیت، الگویی ارائه می‌دهد – اگر مایل به یادگیری از آن باشیم.