ماجرای اتباع غیرمجاز از جمله مسائلی است که تعلل در حل آن به هیچ وجه جایز نیست.

روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: مسئولان خوب می‌دانند که ایرانِ امروز، ظرفیت میهمان پذیری در این سطح را ندارد. وقتی صاحب خانه در تامین نور خانه به مشکل برخورده است توقع این که بی‌حساب و کتاب دیگران به خانه بیاییند نیست.

در دولت سابق گاه کوچه دادند و گاه پلک بر هم گذاشتند تا اتباعِ همسایه شرقی، سیل وار تا غرب کشور هم سُر بخورند و بروند و کسی احوال شان را هم نپرسد. حالا در این میان “نااهلان”ی زیاد می‌آیند که یک نفر شان هم زیاد است.

در این زمینه سخنانِ وزیرِ کشور خواندنی است؛ “حدود ۲ میلیون تبعه غیرمجاز [در کشور] داریم”

در آمار اگر اما و اگر داشته باشیم، در خط بعدی با اسکندرِ مؤمنی قطعا تفاهم داریم که “این اتباع فرصت‌های زیاد شغلی را گرفته‌اند و یارانه‌های زیادی نیز در شرایط کنونی کشور صرف آنان می‌شود.” آقای وزیر، در بدو ورود به کرمان در همان فرودگاهِ به این موضوع پرداخت و نگذاشت بحث به جلسات رسمی و پشتِ میز برسد. این یعنی او بی‌تعارف به این میدان آمده است. در کرمان این سخن را می‌گوید که حضور اتباع غیرمجاز در این شهر بیشتر از میانگین کشوری است. یعنی در کانونِ معضل، به موضوع می‌پردازد و از برنامه فوریت‌دار دولت می‌گوید: اولویت اول ما بازگشت اتباع به کشورشان است. واقعا ایران امکان پذیرش این همه مهمان را ندارد.

این واقعیت باید متولیان را به تعجیل در بازگرداندنِ اتباع مصمم کند. آنان اگر توان سازندگی دارند، کشورِ خود را بسازند بهتر است. اگر توان دفاع دارند هم از کشور خود باید دفاع کنند. کسی که از وطن خود دفاع نکند و یا در سازندگی میهن خویش همت نداشته باشد، قطعا برای همسایه هم چنین نخواهد کرد. تجربه بیش از چهاردهه پیش روی همه ماست. آیا آنان به اندازه هزینه‌ای که تحمیل کرده‌اند، به اندازه یارانه‌ای که مصرف کرده‌اند برای ایران، کاری هم کرده‌اند؟