پایگاه خبری رسانشر – شبنم حاجی اسفندیاری: در مقام ادعا خودمان را در بالاترین قلل مرتفع افتخارات می دانیم اما در عمل مدیریتمان از کشورهای گمنام هم ضعیف تر است. روزگار کرونایی کم حالمان را خراب نکرده است. این هم از حمایت دولت ! پول خودمان را می خواهند به خودمان بدهند و باز پس بگیرند. آنقدر حرف و حدیث به وجود آوردند که پشیمان شدیم از این لطف اقساطی. نخواستیم. مرسی . اَه …
در حالیکه کشورهای دیگر در صدد کمک و حمایت مالی از شهروندانشان هستند، دولت هم تصمیم گرفت به مردم ۱ میلیون تومان وام بدهد! وامی که قسطش از ۴۵۵۰۰ تومان یارانه ی ناچیز ماهیانه کسر می شود. البته که این مبلغ هم برای خیلی ها با وجود بیکاری و تعطیلی کسب و کارها، نعمتی است و اشکالی ندارد اگر پس از مدتها بگوییم روحانی موچکریم!!
مساله اصلی اما نحوه اطلاع رسانی و پرداخت این وام است. بی برنامگی و عجله برای کار همیشه در ایران مساله بوده. مختص به این دولت هم نیست. اول گفتند سایت رفاهی. بعد گفتن سایت دیگری درست می شود. چند روز بعد اعلام کردند باید شماره ملی سرپرست با خطی که به نام خودش است به سرشماره وزارت رفاه ارسال شود. مهلت؟ تا ۳۱ فروردین. حالا آن دسته از کسانیکه سیمکارت بنامشان ندارند و یا تلفنشان قطع شده است چه باید بکنند؟ کسی نمی داند. چون از روز اول به چنین چیزی کسی فکری نکرده است! همراه اول هم در این میان برای شکست رقیب! پیش قدم شد تا سیمکارت مجانی بدهد. کجا برویم؟ دفاتر پیشخوان. انگار آنها هم یادشان نبود فاصله گذاری اجتماعی. یادشان نبود هجوم هزاران نفر محتاج به وام وابسته به سیمکارت. از اول صبح دفاتر پیشخوان مملو از جمعیتی شد که عجله داشت تا شماره ملی اش را ارسال کند. مبادا از این وام جا بماند. در اولین روز کاری و مراجعه به محل کار بعد از یک ماه، با تجمع و صف هایی مواجه شدم که واقعاً انتظار دیدنش را نداشتم.افزایش متقاضیان آن هم بدون رعایت فاصله ایمن اجتماعی، صدای وزیر جوان را هم درآورد و دستور داد این روش متوقف و ثبت نام اینترنتی صورت پذیرد.
به این فکر می کنم که اگر یک نفر با درایت از همان ابتدا باگهای احتمالی روش ارسال پیامکی را در می آورد دیگر آن پیر مرد ۶۰ ساله بخاطر یک سیمکارت ۵ هزار تومانی و وامی که در حد اجاره خانه یک ماهش هم نیست، خودش را در خطر ابتلا به کرونا قرار نمی داد. بد نیست کمی فکر کنیم. از قله ادعاها پایین بیاییم بد نمی شود..
