نوشتاری درباره فیلم لاتاری

مستضعفانی که بیش از همه طبقات دیگر باید برای بقا تلاش کنند اما در بزنگاه های حیات اجتماعی، ایثارگرانه همه سرمایه خویش را فدای بهتر شدن جامعه میکنند. میروند تا بقیه بهتر بمانند.

مهدویان در لاتاری دختر و پسر فقیر عاشقی را معرفی میکند که یکی برای عشق به خانواده ایثارگرانه از خود میگذرد و دیگری به حرمت عشق پاکش به معشوق، غیرتمندانه جانش را سر دست میگیرد و به پا میخیزد.

از سوی دیگر لاتاری یک هشدار بزرگ به مدیران کشور است؛ که در گرداب مصلحت‌اندیشی، تغافل یا قصور مسوولان، قهرمانانی هستند که برای بهتر شدن جامعه‌شان، نظم ناعادلانه موجود را بر هم خواهند زد و شخصا برای اجرای عدالت قیام خواهند کرد؛ ترجمانی هنری از بند میم  وصیت نامه  امام خمینی.

لاتاری فیلمی قهرمان‌محور است و به جوانان ایرانی یک  قهرمان جدید را معرفی میکند: انسانی که دربرابر آسیبهای اجتماعی ساکت نمیماند؛ تسلیم محدودیتهای حکومت‌داری نمیگردد و عدالت را آنگونه که باید باشد _ نه آن گونه که سیاستمداران عقیمش کرده‌اند _ اجرا میکند.

لاتاری از جنبه منطقه‌ای نیز یک هشدار بزرگ و جدی از سوی مردم _ و نه حکومت _ به کشورهای حاشیه خلیج فارس است. که غیرتمندان ایرانی دربرابر حراج ناموس خود دیپلمات نخواهند بود و انقلابی عمل خواهند کرد.

باید بر دستان محمدحسین مهدویان و سید محمود رضوی بوسه زد که در روزگار بیغیرتی، شیرینی  غیرت را به یادمان می‌آورند.

پیشنهاد میکنم حتما لاتاری را ببینید؛ در دورترین جای ممکن از بیدردان و بیغیرتان؛ درست در سینمایی که میدانید فقیرترین مردمان شهر دور هم جمع شده‌اند و برای نمایش غیرت ایرانی کف میزنند و سوت میکشند.

*محمد سرشار

منبع: سینما پرس