در همین زمینه
تریبون محوری اصول‌گرایان در واکنش به تیتر «زنانِ آزادی»، زنان تماشاگر را «قربانیان آزادی» نامیده و در مقابل راه پیمایان اربعین قرار داده اما این خشم، از سرِ چیست؟
عصر ایران؛ سروش بامداد- سرانجام طلسم ۳۸ سالۀ ورود دختران و زنان به ورزشگاه‌ها شکست و روز پنج شنبه ۱۸ مهر ۱۳۹۸ درهای «آزادی» به روی آنان باز شد و بدون گزینش به تماشای مسابقۀ دو تیم ملی فوتبال ایران و کامبوج نشستند و در اتفاقی نادر ۱۴ گل را هم از نزدیک دیدند.
روزنامۀ کیهان اما به عنوان مهم‌ترین تریبون اصول گرایان رادیکال که مخالف ورود زنان به ورزشگاه ها هستند خشم و نارضایتی خود از این رخداد را در صفحۀ اول شمارۀ امروز با مقابل قرار دادن خانم های شرکت کننده در راه پیمایی اربعین و در حال سلفی گرفتن در مسیر با زنان تماشاگر در محوطۀ ورزشگاه آزادی نشان داده و طیف اول را «راهیان آزادگی» و گروه دوم را «قربانیان آزادی» توصیف کرده است!
انگار نه انگار که هر دو دسته هم‌وطنان مایند و چه بسا بستگان هر یک در طیف دیگر هم حضور داشته باشند. مثلا مادر در راه پیمایی اربعین باشد و دختر روز پنج شنبه به ورزشگاه رفته باشد چون شرکت در یکی به منزله نفی دیگری نیست و اساسا مگر حضور در مناسک مذهبی را با تماشای مسابقۀ ورزشی مقایسه می کنند؟
مگر این که این گزاره را باور داشته باشیم که دنیای مدرن هم مناسک خاص خود را دارد و به تماشای فوتبال هم نگاه مناسکی داشته باشند.
با این همه احساس ناخوشایند کیهان و تفکر کیهانی و مخالف حضور زنان در عرصه های عمومی را می توان درک کرد و گفت از سه ناحیه ناخرسندند:
اول به این خاطر که این باز شدن درها یا ناشی از تکاپوی جامعۀ مدنی است یا فشار فیفا یا همت و تدبیر دولت. هیچ یک از این سه اما مطلوب اینان نیست. نه دوست دارند ارادۀ جامعۀ مدنی چربیده باشد، نه دوست دارند یک نهاد بین المللی بتواند نظر خود را تحمیل کند و بقبولاند و نه چنان که دولتی ها مدعی اند حاصل کار آنان باشد.
دوم به این دلیل که مخالفت با اصل ورود زنان، امکان مصادره و چینش و آرایش مورد نظر را از آنان گرفته بود وگرنه صحنه را پیشتر مطابق میل خود می آراستند. در این فقره اما دچار پارادوکس شده بودند زیرا وقتی با اصل حضور مخالف اند نمی شود افراد مورد نظر را سامان دهی کنند تا به عنوان تماشاگر حاضر شوند. زیرا در این حالت نیز باز تماشاگر زن حاضر شده است و آنان با اصل حضور زنان مخالف اند.
نکتۀ سوم هم این است که ماجرا محدود به بازی پنج شنبه نبود و این داستان ادامه دارد و در بازی های ملی دیگر هم زنان حاضر خواهند بود و دیر و دور نیست که به بازی های باشگاهی هم تسری یابد و هر بار نمی توانند به مقایسه هایی از این دست، دست بزنند.
روزنامۀ کیهان اما به عنوان مهم‌ترین تریبون اصول گرایان رادیکال که مخالف ورود زنان به ورزشگاه ها هستند خشم و نارضایتی خود از این رخداد را در صفحۀ اول شمارۀ امروز با مقابل قرار دادن خانم های شرکت کننده در راه پیمایی اربعین و در حال سلفی گرفتن در مسیر با زنان تماشاگر در محوطۀ ورزشگاه آزادی نشان داده و طیف اول را «راهیان آزادگی» و گروه دوم را «قربانیان آزادی» توصیف کرده است!
انگار نه انگار که هر دو دسته هم‌وطنان مایند و چه بسا بستگان هر یک در طیف دیگر هم حضور داشته باشند. مثلا مادر در راه پیمایی اربعین باشد و دختر روز پنج شنبه به ورزشگاه رفته باشد چون شرکت در یکی به منزله نفی دیگری نیست و اساسا مگر حضور در مناسک مذهبی را با تماشای مسابقۀ ورزشی مقایسه می کنند؟
مگر این که این گزاره را باور داشته باشیم که دنیای مدرن هم مناسک خاص خود را دارد و به تماشای فوتبال هم نگاه مناسکی داشته باشند.
با این همه احساس ناخوشایند کیهان و تفکر کیهانی و مخالف حضور زنان در عرصه های عمومی را می توان درک کرد و گفت از سه ناحیه ناخرسندند:
اول به این خاطر که این باز شدن درها یا ناشی از تکاپوی جامعۀ مدنی است یا فشار فیفا یا همت و تدبیر دولت. هیچ یک از این سه اما مطلوب اینان نیست. نه دوست دارند ارادۀ جامعۀ مدنی چربیده باشد، نه دوست دارند یک نهاد بین المللی بتواند نظر خود را تحمیل کند و بقبولاند و نه چنان که دولتی ها مدعی اند حاصل کار آنان باشد.
دوم به این دلیل که مخالفت با اصل ورود زنان، امکان مصادره و چینش و آرایش مورد نظر را از آنان گرفته بود وگرنه صحنه را پیشتر مطابق میل خود می آراستند. در این فقره اما دچار پارادوکس شده بودند زیرا وقتی با اصل حضور مخالف اند نمی شود افراد مورد نظر را سامان دهی کنند تا به عنوان تماشاگر حاضر شوند. زیرا در این حالت نیز باز تماشاگر زن حاضر شده است و آنان با اصل حضور زنان مخالف اند.
نکتۀ سوم هم این است که ماجرا محدود به بازی پنج شنبه نبود و این داستان ادامه دارد و در بازی های ملی دیگر هم زنان حاضر خواهند بود و دیر و دور نیست که به بازی های باشگاهی هم تسری یابد و هر بار نمی توانند به مقایسه هایی از این دست، دست بزنند.