زاهدان تبعیدگاه نیست!

«راننده جنجالی لندکروز که چندی پیش خبرساز شد و مأمور پلیس شیراز را مورد ضرب‌و‌شتم قرار داده بود به ۷ سال و نیم حبس و دو سال تبعید به زاهدان محکوم شد.» این خبری بود که روز چهارشنبه ۱۸ مهر ماه  خبرگزاری فارس آن را منتشر کرد.

کم‌و‌کیف مجازات در نظر گرفته‌شده برای راننده خاطی موضوع این نوشتار نیست. موضوع این نوشتار، عدم توجه به ظرایف و نکاتی است که در این روزگار پر حادثه که توفان‌های بسیاری به قصد خم کردن «سرو ایران» می‌وزد و صدای این توفان‌ها برای یکایک ایرانیان هشداری در خود نهفته دارد که بیش از پیش مراقبش باشیم.

سوال بنیادین این است: اقدامات گوناگونی که در سال‌های اخیر برای رفع محرومیت از مناطق مرزی کشور انجام شده را نادیده نمی‌گیریم، اما چرا پس از این همه سال، یک شهر در ایران عزیز‌مان باید به وضعیتی دچار باشد که مجازات یک مجرم این باشد که برود و در آنجا زندگی کند؟!

چرا باید برای تنبیه یک مجرم، از یک شهر ایران که قطعاً جای‌جای آن برای همه ما محترم و عزیز است به عنوان تبعیدگاه نام برده شود؟! آیا نمی دانیم در شرایط خاص امروز کشور نگاه اینچنینی به یک منطقه – خاصه منطقه مرزی و محروم- چه عواقب نامیمونی می‌تواند داشته باشد. فکر نکنم بر کسی پوشیده باشد که این نوع نگاه منفی به این مناطق، می‌تواند سبب شکل‌گیری و تقویت گرایشات واگرایانه شود.

خودمان را یک لحظه جای یکی از هموطنان شریف در زاهدان بگذاریم. انصافاً وقتی می شنوید که از شهرتان و محل سکونت تان به عنوان تبعیدگاه نام برده می شود چه حسی به شما دست می دهد. آیا این نوع نگاه، این امر را در ذهن متبادر نمی‌کند که ای شهروند ایرانی که در زاهدان زندگی می‌کنی، یا از آنجا مهاجرت کن یا اینکه محرومیت این مکان را بپذیر.

آیا افرادی که زاهدان را تبعیدگاه توصیف می کنند می‌دانند بیش از نیم میلیون نفر هموطن عزیز در این شهر جنوب شرقی ایران زندگی می‌کنند.

پی‌نوشت: در حکم این راننده متخلف آمده «این حکم قابل نظرخواهی است». اگر متهم نیز درخواست تجدید نظر نکرد، در این حکمی که دلِ مردمِ عزیزِ زاهدانِ عزیزِ ایرانِ عزیز را می‌رنجاند، خود صادرکنندگان حکم، تجدید نظر کنند؛ و در رویکردشان نسبت به مناطق محروم ایران نیز.

جای‌جای خاک پاک ایران را عزیز شماریم…