بنیان خانواده را نمی توان با شعار و وعده حفظ کرد. کودکان ما باید در بهترین شرایط مادی و معنوی بزرگ شوند تا آینده ای قدرتمند و با شکوه برای ایرانمان رقم بخورد.
پایگاه خبری تحلیلی رسا نشر – آقای رئیس جمهور! حتما پیش از این و در مقام ریاست قوه قضائیه مشکلات عظیم مردم را دیده اید. قطعاً پیش تر نیز در کسوت متولی آستان ملکوتی امام هشتم، انسان های با آبرو و دردمند را دیده اید که از فقر و نداری به آستان این امام رئوف پناه آورده اند. و همانگونه که در تبلیغات انتخاباتی گفته اید درد را می شناسید و خود از قشر معمولی جامعه بوده اید. پس تصور این رویداد که در ادامه شرح می دهم برای شما در زمانی که رئیس جمهور ایران هستید سخت نیست.
این دو کودک (تقریبا ۸ تا ده ساله ) که در تصویر می بینید در گرمای شدید ظهر یکی از همین روزهای شهریور در یکی از خیابان های اطراف تهران بیشتر از یک ربع سر چهارراهی ایستاده بودند. رفتارهای عجیبشان توجهم را جلب کرد. انگار می خواستند کاری کنند. منتظر بودند تا خیابان خلوت شود. در یک لحظه از نبود عابرین استفاده کردند و به سمت سطل زباله ای رفتند و یکی از آنها که دستکش یکبار مصرفی داشت یک جفت کفش پاره، و دو کیف مستعمل که دیگران به دور انداخته بودند را برداشتند و با اضطراب فراوان دوان دوان آنجا را ترک کردند. با سرعت دنبالشان رفتم. به کوچه ای رسیده بودند و با ذوق داشتند کیف و کفش را وارسی می کردند. خوشحال از این بودند که کفش قابل تعمیر است و کیف ها را هم اگر بشویند قابل استفاده خواهد بود. با هم می گفتند اگر مدرسه ها باز شود کفش مستعمل و نیاز به تعمیر، کارشان را راه می اندازد. با دلخوشی کودکانه ای که داشتند راهشان را ادامه دادند و رفتند.
آقای رئیسی! شما رئیس جمهور این ایران و با این شرایط شده اید. کشوری که خیلی از پدر و مادرها به سختی تلاش می کنند که تنها شکم خودشان و فرزندانشان را سیر کنند. آن هم نیازهای اولیه ای که با این تورم و کمبودها کم کم از سبد خانوار حذف شده است. و با این گرفتاری های روز افزون پول اضافه تری برای خریدن لباس، کیف و کفش و … در جیب ها نمی ماند. این تنها یک نمونه از شرایط امروز خانواده های ایرانی است. آن هم در قلب پایتخت ایران اسلامی. و شما نیز به خوبی و بیشتر از من می دانید که شرایط زندگی در شهرها و روستاهای دور افتاده این کشور چگونه است.
با اینکه دوران کودکی ما شرایط زندگی کمی بهتر بود، امروز اما همگی کم آورده ایم. من پس از دیدن این صحنه مدام به این فکر می کنم که آینده این کودکان و نوجوانان چه خواهد شد؟ اصلاً می توان فردای خوبی را برای نسلی که در فشار و کمبودها و با نداری والدین بزرگ می شود متصور شد؟ کدام پدر و مادری حاضر می شود کودک دلبندش مایحتاجش را از زباله ها پیدا کند؟ آقای رئیس جمهور اینجا ایران است و هرگز اینگونه زندگی کردن در شأن شهروندانش نیست. می دانم راه پر پیچ و خم و کار سختی را پیش روی دارید. اما بعنوان یک شهروند و یک فعال رسانه ای از شما درخواست می کنم که بیشتر از هر چیز دیگری نگاهتان به معیشت مردم باشد. بنیان خانواده را نمی توان با شعار و وعده حفظ کرد. کودکان ما باید در بهترین شرایط مادی و معنوی بزرگ شوند تا آینده ای قدرتمند و با شکوه برای ایرانمان رقم بخورد.
پ ن: ممکنه با مطالعه این نوشتار این نکته به ذهنتون برسه که جناب رئیس جمهور تازه چند هفته است بر سر کار اومدن. هنوز کارشون شروع نشده و مقصر رئیس جمهور و وزرای قبلی هستند. پس چرا آقای رئیسی رو مخاطب قرار دادید؟ یا اینکه محتوای این یادداشت از دایره انصاف خارج شده. خیلی خلاصه باید بگم که خیر ! اگر با نگاه بی طرفانه بنگیرید این نوشتار اول یک روایت از درد بزرگی بنام فقر است که نمونه هایش رو همه روزه در اطرافمون می بینیم.و دوم در هیچ کجای این یادداشت از هیچ مقصری نام برده نشده و تقصیری به کسی نسبت داده نشده. فهوای کلام این مطلب درد و دلی خودمانی با رئیس جمهور محترم است که در بدترین شرایط ممکن دولت رو تحویل گرفتند و کار سختی هم پیش رو دارند. این چند سطر روایتگر بخش کوچکی از شرایط فعلی و آینده کشور ماست . نتنها رئیس جمهور جدید بلکه تمامی ارکان نظام باید به این موضوع مهم اهتمام بورزند و برای اون فکری کنند. اگر در دل جامعه باشید، فریاد جامعه رو شنیده باشید و نا امیدی و اضطراب رو در نگاه مردم حس کرده باشید حق می دید که از همین ابتدای شروع دولت سیزدهم از رئیس جمهورمون بخواهیم که با تمام توان این فشار رو از روی دوش آحاد جامعه کمتر کنه. از خداوند بزرگ می خواهم تا به دولتمردان و رئیس جمهورمان کمک کند تا مردم مظلوم این دیار شاهد روزهای بهتری باشند.
شبنم حاجی اسفندیاری
ما که این چند وقته چیزی جز وعده ندیدیم . خدا رو شکر روحانی هم که دیگه نیست بخوان بندازن گردن اون.