جلیل فخرایی، شاعر و روزنامه‌نگار با اعلام این خبر گفت: «پیکر سیدحامد حسینی که پس از طی یک دوره طولانی تحمل رنج و بیماری و ناراحتی‌های مختلف کبدی و اخیرا هم کرونا درگذشت، امروز (بیست‌ویکم فروردین‌ماه ۱۴۰۰) در قطعه هنرمندان و نام‌آوران مشهد در جوار دوستان ادیب و شاعرش به خاک سپرده شد و آرام گرفت.»
او در معرفی این شاعر اظهار کرد: «سیدحامد حسینی با نام شعری «راوش» متولد ۱۳۵۹ که بالغ بر دو دهه در میان شاعران کرج به بالندگی شعری خود می‌اندیشید، در دهه ۸۰ به شهرش، مشهد آمد. او پس از این به سرودن شعر و طبع سه مجموعه شعر که اغلب شعرهای آیینی است پرداخت؛ از جمله می‌توان به مجموعه شعر «گناه درختان لخت» اشاره کرد.»
فخرایی افزود: «ارادت حسینی به ساحت معنوی حضرت زهرا (س) او را به سمت سرودن شعرهای زهرایی سوق داد و سرایش قصاید و غزلیاتی در شان مقام این بانوی اهل بیت را در دستور کارش قرار داد و این‌گونه بود که در زمره شاعران آیینی و مداحان اهل بیت قرار گرفت.»
شعری از سیدحامد حسینی در ادامه می‌آید:
«آن‌چه در آفرینش زهرا دخیل شد
سیب بهشتی و زغب جبرئیل شد
مریم گزید از رطب شاخه زمین
اما امین گزیدنی‌اش هم اصیل شد
از بی‌شمار طنطنه وصف‌تان، غزل
در بند بند غایب بحر الطویل شد
قلبت شکست مرغ ابابیل تو – علی –
محبوس در سقیفه اصحاب فیل شد
کعبه چهارضلعی فرزندهای توست
با سقفی از شما مکعب مستعطیل شد
اندازه بی‌خدا، به خدا عشق من کم است
هر چیز در برابر حدت قلیل شد
مادر! ذبیح نام توام چون حسینی‌ام
قربان‌تان که حامدتان اسماعیل شد»
سیدحامد حسینی در روز ۲۰ فروردین‌ماه ۱۴۰۰ در ۴۱ سالگی به دلیل ابتلا به کرونا درگذشت.