طباطبایی چنین نوشته است:
چه اندازه نقابها ( ماسک ها) ما را مهار کرده اند؟
یونگ “نقاب “ را که اصطلاحی لاتینی است که ابتدا درباره ی نمایش های تیٔاتر به کار می رفت و اشاره به صورتکی دارد که بازیگران هنگام اجرای نقش به چهره می زند ، مترادف نوعی ماسک می داند که ما انسانها برای پنهان کردن خصلتهای واقعی مان استفاده می کنیم. ما در بسیاری از موقعیت ها هویتمان را با اجرای یک نقش در زندگی یا برخورداری از یک حرفه و‌شغل مشخص می کنیم یا به رغم اعتقاد و میل باطنی همرنگ جامعه می شویم، یا خود را در پسِ یک نقاب ، پنهان می سازیم و یا ظاهر سازی می کنیم و چهره ایی کاذب از خود به نمایش می گذاریم.
خلاصه ی کلام نقاب عبارت است از « عقده ایی کنشی که بدلیل تلاش فرد برای سازگاری با [عقاید عمومی ]یا به سبب این که فرد را از دردسر می رهاند بوجود می آید. [ سازش]
نقاب هم به شکل هایی مفید متجلی می شود و هم به شکل هایی پر مخاطره. آن کسانی که در محیط کارشان تقلا می کنند تا رفتارشان را با دیگران همخوان کنند چه بسا دریابند که یگانه راه موثر برای ارایٔه ی نگرش حرفه ایی مناسب در محل کار این است که نگذارند ویژگی های شخصیت شان بروز کند.به این منظور آنها ممکن است چنان رفتار خود را با قواعد معین تنظیم کنند که وقتی به خانه باز می کردند، دیگر آن خود واقعی شان نیستند . در چنین مرحله ایی، نقاب یا ماسک مهار شخص را در اختیار گرفته و دیگر حکم سازگاری با محیط را ندارد . این مشکل غالبا زمانی بوجود می آید که شخص مسایٔل محیط کار را نمی تواند در خانه فراموش کند.
/اندیشه ی یونگ/
