در خانواده‌های کارگران مفقود شده سیلوهای بیروت چه می‌گذرد؟(+عکس)/ خانواده‌ها: مدیریت بحران فاجعه است
نباید بار دیگر چنین فاجعه و مدیریت وحشتناکی تکرار شود.
پس از انفجار ۲۷۵۰ تن نیترات آمونیوم در بیروت، ده‌ها تن مفقود شدند. برخی از این افراد از کارگران سیلوهای نزدیک به بندر بیروت هستند. حال، خانواده‌های این افراد با نگرانی امید به بازگشت عزیزان خود دارند.
رویترز در گزارشی با نام “آنها فقط عدد نیستند: خانوده‌های کارگران سیلوی لبنان امیدوارند” به بررسی وضعیت یکی از این خانواده‌ها می‌پردازد.
“غسان حسروتی” ۳۸ سال به عنوان یک کارگر سیلوهای بیروت کار کرد. او در تمام مدت بر این باور بود که در امن‌ترین نقطه شهر کار می‌کند. دیوارهای بتونی تقویت شده و پناه‌گاه‌ها و اتاق‌های زیرزمینی محوطه سیلوهای شهر بیروت در طول جنگ‌های داخلی ۱۹۹۰- ۱۹۷۵ سرپناه خوبی برای این کارگر بود.
او هر روز صبح و هنگام ترک خانه برای کار روزانه به خانوادهاش می‌گفت که برایشان بیش از خودش نگران است.
“غسان حسروتی” کارگر سیلوهای غول پیکر بیروت – پس از انفجار ۴ آگوست بیروت خبری از این این مرد لبنانی در دست نیست – او به مدت ۳۸ سال فکر می‌کرد در امن‌ترین مکان شهر کار می‌کند/ عکس: رویترز
“حسروتی” در ساعت ۱۷:۳۰ (به وقت محلی) روز سه‌شنبه در تماسی تلفنی به “ابتسام” همسرش گفت که به دلیل رسیدن محموله‌ای از غلات، شب را در دفتر سیلو می‌ماند و قادر به ترک محل کارش نیست.
او به همسرش گفت که برایش پتو و بالش بفرستد.
از سه شنبه تا کنون ابتسام هیچ خبری از همسرش ندارد.
تصویری از “غسان حسروتی” کارگر گم شده سیلوی بیروت با اعضای خانوادهاش- او پس از انفجار بندر بیروت مفقود شد/ عکس: رویترز
انفجار روز سه‌شنبه بیروت به عنوان بزرگترین انفجار تاریخ ضربه بزرگی به شهر بیروت زد. این حادثه باعث کشته شدن حداقل ۱۵۴ نفر و زخمی شدن حدود ۶ هزار نفر شد. حدود ۳۰۰ هزار لبنانی به دلیل اثرات ناشی از موج انفجار بی‌خانمان شده‌اند.
وزارت بهداشت لبنان اعلام کرد: ۲۱ نفر هنوز مفقود هستند.
مقامات اعلام کرده‌اند که دلیل اصلی این اتفاق انفجار بیش از ۲۷۵۰ تن نیترات آمونیوم بوده که بیش از ۶ سال و بدون رعایت ملاحظات ایمنی در انبارهای محوطه نزدیک به بندر بیروت نگهداری می‌شده است. این ماده در ساخت کودهای کشاورزی و بمب کاربرد دارد.
دولت قول داده به این ماجرا رسیدگی و مقصران انفجار را مشخص کند، اما شهرندان لبنان عصبانی‌اند و در روزهای گذشته به دلیل این سهل‌انگاری تظاهرات کرده‌اند.
خانواده‌های حسروتی و ۶ نفر از همکاران او هنوز معتقدند کارگران سیلو در بخش پائینی سیلوها سکونت دارند و امیدوارند که آنها زنده باشند.
آنها بر این باورند که عملیات نجات بسیار کند و نامنظم است و فرصت زنده بودن کارگران با این روند از بین خواهد رفت.
آنها می گویند تا ۴۰ ساعت پس از آنکه مکان دقیق اعضای خانواده خود در سیلوها را به مقامات اعلام کرده‌اند، خبری از عملیات نجات نبوده است.
اعضای خانواده غسان حسروتی یکی از گمشدگان انفجار بیروت هر روز دور هم جمع می‌شوند و امیدوارند خبری خوب از عزیزشان بشنوند/ عکس: رویترز
در خانه خانواده‌های کارگران سیلو در بیروت فضای اضطراب و ناراحتی جریان دارد. اعضای خانواده هر روز دور هم جمع می‌شوند و با نگرانی منتظر اخبار جدید می‌مانند.
الی پسر ۳۵ ساله حسروتی در این باره می‌گوید: این افراد گم شده فقط یک عدد نیستند.
وی افزود: ما باید کیفیت مدیریت بحران در این فاجعه و وضعیت را مشخص کنیم و نباید بار دیگر چنین فاجعه و مدیریت وحشتناکی تکرار شود.
همسر و پسر “غسان حسروتی” کارگر سیلوی بیروت چند روز پس از انفجار در انتظار شنیدن خبری از وضعیت عزیز خود/ عکس: رویترز
پدر غسان حسروتی، پدر او حدود ۴۰ سال در این سیلوها کار کرده است.
“تاتیانا” دختر ۱۹ ساله حسروتی بین دو حس امیدواری و ناامیدی سیر می‌کند.
او گفت: ما حتی فرصت خداحافظی پیدا نکردیم. فقط امیدوارم او بازگردد.
رویترز در گزارشی با نام “آنها فقط عدد نیستند: خانوده‌های کارگران سیلوی لبنان امیدوارند” به بررسی وضعیت یکی از این خانواده‌ها می‌پردازد.
“غسان حسروتی” ۳۸ سال به عنوان یک کارگر سیلوهای بیروت کار کرد. او در تمام مدت بر این باور بود که در امن‌ترین نقطه شهر کار می‌کند. دیوارهای بتونی تقویت شده و پناه‌گاه‌ها و اتاق‌های زیرزمینی محوطه سیلوهای شهر بیروت در طول جنگ‌های داخلی ۱۹۹۰- ۱۹۷۵ سرپناه خوبی برای این کارگر بود.
او هر روز صبح و هنگام ترک خانه برای کار روزانه به خانوادهاش می‌گفت که برایشان بیش از خودش نگران است.
“غسان حسروتی” کارگر سیلوهای غول پیکر بیروت – پس از انفجار ۴ آگوست بیروت خبری از این این مرد لبنانی در دست نیست – او به مدت ۳۸ سال فکر می‌کرد در امن‌ترین مکان شهر کار می‌کند/ عکس: رویترز
“حسروتی” در ساعت ۱۷:۳۰ (به وقت محلی) روز سه‌شنبه در تماسی تلفنی به “ابتسام” همسرش گفت که به دلیل رسیدن محموله‌ای از غلات، شب را در دفتر سیلو می‌ماند و قادر به ترک محل کارش نیست.
او به همسرش گفت که برایش پتو و بالش بفرستد.
از سه شنبه تا کنون ابتسام هیچ خبری از همسرش ندارد.
تصویری از “غسان حسروتی” کارگر گم شده سیلوی بیروت با اعضای خانوادهاش- او پس از انفجار بندر بیروت مفقود شد/ عکس: رویترز
انفجار روز سه‌شنبه بیروت به عنوان بزرگترین انفجار تاریخ ضربه بزرگی به شهر بیروت زد. این حادثه باعث کشته شدن حداقل ۱۵۴ نفر و زخمی شدن حدود ۶ هزار نفر شد. حدود ۳۰۰ هزار لبنانی به دلیل اثرات ناشی از موج انفجار بی‌خانمان شده‌اند.
وزارت بهداشت لبنان اعلام کرد: ۲۱ نفر هنوز مفقود هستند.
مقامات اعلام کرده‌اند که دلیل اصلی این اتفاق انفجار بیش از ۲۷۵۰ تن نیترات آمونیوم بوده که بیش از ۶ سال و بدون رعایت ملاحظات ایمنی در انبارهای محوطه نزدیک به بندر بیروت نگهداری می‌شده است. این ماده در ساخت کودهای کشاورزی و بمب کاربرد دارد.
دولت قول داده به این ماجرا رسیدگی و مقصران انفجار را مشخص کند، اما شهرندان لبنان عصبانی‌اند و در روزهای گذشته به دلیل این سهل‌انگاری تظاهرات کرده‌اند.
خانواده‌های حسروتی و ۶ نفر از همکاران او هنوز معتقدند کارگران سیلو در بخش پائینی سیلوها سکونت دارند و امیدوارند که آنها زنده باشند.
آنها بر این باورند که عملیات نجات بسیار کند و نامنظم است و فرصت زنده بودن کارگران با این روند از بین خواهد رفت.
آنها می گویند تا ۴۰ ساعت پس از آنکه مکان دقیق اعضای خانواده خود در سیلوها را به مقامات اعلام کرده‌اند، خبری از عملیات نجات نبوده است.
اعضای خانواده غسان حسروتی یکی از گمشدگان انفجار بیروت هر روز دور هم جمع می‌شوند و امیدوارند خبری خوب از عزیزشان بشنوند/ عکس: رویترز
در خانه خانواده‌های کارگران سیلو در بیروت فضای اضطراب و ناراحتی جریان دارد. اعضای خانواده هر روز دور هم جمع می‌شوند و با نگرانی منتظر اخبار جدید می‌مانند.
الی پسر ۳۵ ساله حسروتی در این باره می‌گوید: این افراد گم شده فقط یک عدد نیستند.
وی افزود: ما باید کیفیت مدیریت بحران در این فاجعه و وضعیت را مشخص کنیم و نباید بار دیگر چنین فاجعه و مدیریت وحشتناکی تکرار شود.
همسر و پسر “غسان حسروتی” کارگر سیلوی بیروت چند روز پس از انفجار در انتظار شنیدن خبری از وضعیت عزیز خود/ عکس: رویترز
پدر غسان حسروتی، پدر او حدود ۴۰ سال در این سیلوها کار کرده است.
“تاتیانا” دختر ۱۹ ساله حسروتی بین دو حس امیدواری و ناامیدی سیر می‌کند.
او گفت: ما حتی فرصت خداحافظی پیدا نکردیم. فقط امیدوارم او بازگردد.
نظرات (0)
در حال بارگذاری نظرات...