غصه پرقصه زوج سالمند کرونایی در بیرجند/ بیمارانی که ‌سرپناهی برای زندگی ندارند

نگاه بر دستانش که می‌کنی پینه بسته از کار و تلاش و سختی است. بیش از ۶۰ سال از خداوند عمر گرفته و در این سالها با تمام وجود کار کرده تا لقمه نانی حلال برای زندگی‌اش فراهم کند اما مشکات زندگی یکی دوتا نیست که بخواهد از پس آن برآید.

مرد خانه که باشی به عنوان ستون خانه‌ای و باید کار و تلاش داشته باشی تا هزینه‌های خانواده را تأمین کنی، اما وقتی کاری نداشته باشی مشکلات یکی پس از دیگری بر سرت آوار می‌شود.

کسی در اتاقش نیست که با او درد دل کند تنها نگاهش به سرم و اکسیژنی است که در این روزها که در بستر بیماری است با او هم اتاق شده‌اند.

پرستار با خوشحالی به سراغش می‌آید و با صدای بلند به او می‌گوید پدرجان تبریک می‌گویم تو کرونا را شکست دادی و مرخص می‌شوی.

پیرمرد با شنیدن خبر سلامتی‌اش خوشحال می‌شود و با دست اشک گوشه چشمش را پاک می‌کند. سری تکان می‌دهد و از حال همسرش می‌پرسد.

پرستار لبخندی می‌زند و می‌گوید: حال همسرتان هم رو به بهبودی است و او هم تا دو روز دیگر مرخص است شما زوج به خوبی توانستید کرونا را شکست دهید و باید خود را برای رفتن به منزل آماده کنید.

این خبر برای هر بیمار کرونایی بسیار مسرت بخش است اما زوج بیمار کرونایی گزارش ما هر چند با شنیدن خبر سلامتی‌شان خوشحال هستند و خدا را شاکرند اما غمی بزرگ در سینه دارند که چاره‌اش به دست خیران است.

آنها سقفی ندارند تا بتوانند بعد از مرخص شدن از بیمارستان برای گذران زندگی به آنجا بروند.

پرستار به سمت اتاق همسر این پیرمرد می‌رود. پیرزن که نگاهش به پنجره و یک نگاهش به درب اتاق است تا شاید یکی از راه برسد و خبری به او دهد.

انتظار سخت‌ترین اتفاق در زندگی هر انسانی است. مرد در یک گوشه از اتاق بیمارستان و زن در یک اتاقی دیگر از بیمارستان بر روی تخت دراز کشیده‌اند آنها توانسته‌اند کرونا را شکست دهند. اما این همه ماجرا نیست چرا که روزگاری این زوج همه درآمد خود را جمع کردند تا توانستند در یکی از محلات شمال شهر بیرجند خانه‌ای نقلی خریداری کنند تا سرپناهی امن برایشان باشد.

خدا را شاکر بودند که توانسته‌اند سرپناهی هرچند کوچک برای خود داشته باشند اما در یکی از روزها که مرد خسته از کار به خانه آمده بود همسرش به او گفت یکی از آشنایان از آنها خواسته که برای دریافت وام ضامنش شویم.

آنها تصمیم گرفتن برای کمک به این فرد ضمانت او را بکنند تا شاید گرهی از کار و زندگیش باز شود.

روزها پشت سرهم سپری شد و فردی که ضامنش شده بودند اقساط خود را پرداخت نکرد و پیرمرد با دست‌های پینه بسته از کار در حالی که چیزی در بساط نداشت به دنبال چاره از این دادگاه به آن دادگاه و از این بانک به آن بانک می‌رفت اما فایده‌ای نداشت و بانک منزلش را به مزایده گذاشت.

حال فشار هزینه‌های زندگی از یک سو و بی‌خانمانی از سویی دیگر بر زندگی این زوج زحمتکش حلقه زده و ادامه زندگی را برایشان سخت کرده است.

آنها توانستند در محله کاظمیه بیرجند خانه‌ای کوچک اجاره کنند اما در این بهبوهه اوضاع مشکلات اقتصادی، کرونا هم به سراغشان آمد تا کلکسیون مشکلات بر زندگی این زوج بیرجندی تکمیل شود.

با این اوضاع دیگر حتی هزینه کرایه خانه را هم ندارند و با توجه به اینکه به بیماری کرونا مبتلا شده‌اند دیگر کسی خانه‌اش را به آنها اجازه نمی‌دهد.

این زوج میانسال با آنکه بر کرونا غلبه کرده‌اند و در حال مرخص شدن از بیمارستان هستند اما سرپناهی برای ماندن در آنجا ندارند و نگاهشان به دست خیران است دستان مهربانی که بتواند سقفی آرام را برایشان فراهم کند.

فوکال پویینت علمی مراقبت و مدیریت بیماری‌های عفونی و رئیس مرکز تحقیقات بیماری‌های عفونی دانشگاه بیرجند نیز در بیرجند از نبود نقاحتگاه برای بیماران کرونایی در استان خبر داد و گفت: این امر مشکلاتی را برای بیماران و مردم ایجاد می‌کند.

مسعود ضیایی افزود: سربازی داریم که پس از مثبت شدن تست کرونا دو هفته نیاز به استراحت دارد و به دلیل ایجاد آلودگی در مسیر رفت، نمی‌تواند به شهر خود باز گردد بنابراین در این راستا باید نقاحتگاهی باشد که در آن استراحت کند.

وی با اشاره به وضعیت این دو بیمار خاطرنشان کرد: این زن و مرد که هر دو مبتلا به کرونا شده‌اند زمانی که خبر ترخیص خود را شنیدند دغدغه آنان این بود که اگر ترخیص شوند صاحب خانه ما را از منزل بیرون خواهد کرد.

ضیائی با بیان اینکه باید این دغدغه بیماران برطرف شود تا پس از ترخیص نگران مکان نباشند اظهار داشت: درخواست ما از مسئولان و خیران این است که فکری برای نقاحتگاه داشته باشند.

رئیس مرکز تحقیقات بیماری‌های عفونی دانشگاه بیرجند گفت: تمام ارگان‌ها باید به سهم خود در این امر دخیل شوند و یک گام بردارند زیرا بیماری کرونا بیماری بهداشت و درمان نیست بلکه برای همه مردم کشور است.