پایگاه خبری رسانشر- مهدی سوری: از دیشب در فکر فرو رفته ام و به شدت نگرانم. نگران نوجوانی که سرش را در سطل زباله فرو برده بود تا پلاستیک و آلومینیوم ضایعاتی را جمع کند. زباله ها را که در سطل می انداختم دستکش ها و ماسک های یک بار مصرف بسیاری در میان زباله ها بود. آن هم بدون آنکه درون کیسه گذاشته شود. خدا به این پسر و دیگر زباله گردهای شهرمان رحم کند. خدا کند که گرفتار کرونا نشوند. او لابلای زباله ها دنبال روزی خود می گشت بدون انکه ماسک بر صورت و دستکش بر دست داشته باشد.
من یک شهروند عادی این جامعه ام. آنکه باید این صحنه ها را ببیند و دردهای جامعه را درمان کند، قطعاً ندیده است که در آن ساعات شب پسرک زباله گرد پر خطرترین کار ممکن این روزها را انجام می دهد. حتی اگر در آن لحظه او را نصیحت می کردم که در این شرایط درست نیست دست در زباله دانی کند و بهتر است تا از بین رفتن این ویروس از این کار بر حذر باشد، به صراحت می گفت مجبورم!! او و خیلی های دیگر مجبورند که کار کنند. چون اگر بخواهند در خانه بمانند، مسلماً از گرسنگی ، فشار اجاره نشینی و بدهکاری نابود می شوند. کسی هوای آنها را ندارد …
