ایرنا نوشت: روانشناس و معاون پیشین ساماندهی امور جوانان وزارت ورزش و جوانان با بیان اینکه ۲۳.۴ درصد جمعیت ایران دارای ناراحتی عصبی هستند، گفت: در این میان مردان سه برابر بیش از زنان با این مساله دست و پنجه نرم می کنند.
وی یادآور شد: افراد سالمند ۶۵ سال به بالا بیش از سایر گروه ها دچار اختلالات روانی می شوند.
این روان درمانگر، افزایش طلاق، میزان خشونت در خیابان و خانه، آمار افسردگی و اقدام به خودکشی که از آمار پزشکی قانونی و ثبت احوال می توان به آن استناد کرد، را از شاخصه های جامعه بی نشاط و دارای خلا هیجان های مثبت دانست.
وی با اشاره به اینکه شادی و نشاط از منظر روانشناسی مولفه هایی دارد تصریح کرد: توجه به هیجان های مثبت از سال ۱۹۰۵ با پیشگامی روانشناسان مطرح دنیا شکل گرفت که بر اساس تعریف کارشناسان، یک هیجان مثبت شامل شادی، امید، افتخار، شگفتی و غیره و یک هیجان منفی شامل خشم، خشونت، استرس و موارد دیگر وجود دارد و در هزاره سوم تصور از روانشناسی نباید بیماری و اعتیاد باشد بلکه باید به بخش های امیدآفرین جامعه هم فکر کرد.
از نگاه این روانشناس، برای ارتقای هیجان های مثبت باید مهربانی، صبر و شاکر بودن را پرورش داد، موضوعی که همچنان مغفول مانده است. برای رسیدن به این هدف، تمامی نهادها و سازمان ها باید دست در دست هم دهند.
وی با بیان اینکه جامعه مثبت باید محل رشد و بروز و پرورش صفات مثبت باشد، توضیح داد: شادی با نشاط فرق دارد؛ نشاط حسی گذرا است که وقتی برنامه ای با نشاط تمام می‌شود این حس ناپایدار هم از بین می رود اما شادی یعنی شکوفایی اصیل عمیق که فقط لب خندان نمی شود بلکه دل خرم هم بوجود می آورد.
از نگاه این روانشناس، افراد شاد در مقابله با فشار روانی، خلاقیت و انعطاف پذیری کارآمد و موفقی دارند و اگر کشوری میخواهد مانیفستی داشته باشد باید شادکامی را توسعه دهد. پس پایین بودن نرخ طلاق، افزایش عضویت در سازمان مردم نهاد، گسترده شدن اعتماد مردم به دولت و مردم سالاری، درآمد مکفی، سلامت روانی مثبت و رغبت به ازدواج و تشکیل خانواده از شاخصه های جامعه شاد است.
شادی بستر اجتماعی می خواهد
محمدسعید ذکایی جامعه شناس هم در این نشست با بیان اینکه شادی بستر اجتماعی می خواهد و شرایط باید تغییر کند تا ما بتوانیم از شادی سخن بگوییم، افزود: اینکه به موفقیت خود فکر کنیم، شادی فردگرا می شود در حالی که شادی نیاز به این دارد که تایید دیگران را برانگیزاند؛ ما از دیگران حس خوب می گیریم پس شادی را در خلوت نمی توان جست و جو کرد.
وی ادامه داد: نباید شادی فردی ما اصطکاکی با منافع دیگران ایجاد کند و شادی فردی ما در آزار با شادی دیگران نباشد.
این جامعه شناس با اشاره به اینکه شادی را باید در بطن اجتماعی خود پهن کرد، تصریح کرد: مدارس و مراکز آموزشی ما، کاستی شادی و آموزش کنترل خشونت و مهارت زندگی دارند. همچنین در جامعه ما نسخه های فرهنگی برای شاد ماندن در تعارض است، فاصله زیست رسمی ما با واقعی متفاوت است. مواردی که رسانه ملی و سینما و عرصه کمدی و طنز می تواند با فرهنگ سازی این خلا را پر کند.
وی خاطرنشان کرد: ورزش، ارتباطات اجتماعی و معاشرت پذیری نشاط آور است و یادمان نرود محدود کردن حق شهروندان به معاشرت های ناسالم منجر خواهد شد.