بیش از نیم قرن از برگزاری دربی بین استقلال و پرسپولیس می گذرد و همواره بازی این دو تیم با حواشی زیادی برخوردار بوده است. هرچقدر بازیکنان دو تیم در زمین فوتبال با یکدیگر درگیر می شدند اما پس از پایان سوت بازی، اتفاقات درون زمین به فراموشی سپرده می شد و زندگی به حالت قبل خود برمی گشت. اما چندسالی است که حواشی دربی بیشتر از جذابیت های بازی دو تیم شده و این حواشی به اردوی تیم ها هم رسیده است. بازیکنان و مربیان وارد کل‌کل های هوادارگونه شده اند و الفاظی برای تیم رقیب به کار می برند که بیشتر روی سکوها شنیده می شود. دیروز هم پس از سوت پایان دربی، ارسلان مطهری مهاجم گلزن استقلال در مصاحبه رسانه ای خود بارها از نام قدیم باشگاه پرسپولیس، پیروزی استفاده کرد و با توجه به اینکه گزارشگر مصاحبه چندبار بر اسم پرسپولیس تاکید ورزید اما مطهری همچنان بر ادامه صحبت های خود تأکید ورزید. حال مشخص نیست این صحبت های مطهری برای حقیر نشان دادن حریف سنتی است یا اینکه او تیمی به اسم پرسپولیس را به رسمیت نمی شناسد. 
در روزهایی که مربیان و حتی مدیران باشگاه‌ها از نشان دادن اعداد مختلف برای کری خواندن ابایی ندارند، از بازیکنانی نظیر مطهری انتظار زیادی نباید داشت. منتقدان می گویند چنین حرکاتی از سوی بازیکنان تنها برای آن است که بتوانند دل هواداران را به دست بیاورند اما مگر نه اینکه دقیقا همین رفتارها باعث اختلاف می شود. قطعا اظهارات کنعانی زادگان یک روز بعد از بازی هم چیزی شبیه به همان حرف های مطهری است. او هم تلاش کرد با مصاحبه خود استقلالی‌ها را تحریک کند که مصداق بارز تفرقه افکنی بین سرخابی ها بود.
البته وقتی مدیران دو باشگاه مراعات نمی کنند و فضایی به وجود می آورند تا طرفداران با هم دشمنی کنند، از بازیکنان هم نمی توان توقعی داشت. کری خوانی همیشه در فوتبال زیباست. اصلا اگر کری خوانی نباشد بخشی از قشنگی فوتبال از بین می رود ولی ظاهرا اینجا توهین یا تحریک، با کری خوانی اشتباه گرفته می شود.
در این سال ها بزرگانی چون ناصر حجازی، منصور پورحیدری، علی پروین و … پیشکسوتان در سطح این افراد هیچگاه برای تیم حریف آرزوی شکست نکردند و به خود اجازه ندادند تا تیم حریف را تحقیر کنند. منصور پورحیدری در خاطرات خود تعریف می کند که پس از قهرمانی در جام باشگاه های آسیا، علی پروین به عنوان نماینده باشگاه