علیرضا منصوریان اخراج شد. باشگاه تراکتور حتماً به جیبش نگاه کرد و اخراجش کرد. این باشگاه حق قانونی خود می‌دانسته سرمربی‌اش را برکنار کند. ایرادی هم نیست. آنها حتماً تصور می‌کردند با منصوریان آینده روشنی ندارند. هر باشگاهی برای خود برنامه‌ریزی می‌کند. تراکتور هم در روند برنامه‌ریزی خود، منصوریان را مهره‌ای موثر ندانست و او را از بازی بیرون کرد. تا اینجا مشکلی نیست. مشکل اما رفتاری است که از مالک و هیأت مدیره این باشگاه سر زده.
انگار هنوز در این فوتبال احترام متقابل حلقه ای مفقوده است. انگار یاد نگرفته‌ایم رفتاری منطقی داشته باشیم و همه چیز را به راحت ترین شکل ممکن حل کنیم. باشگاه تراکتور متوجه شد آینده‌ای با منصوریان ندارد. می‌توانست او را به جلسه‌ای فرا بخواند و مالک یا هر فرد دیگری در جلسه، همین حرف‌ها را به او بگوید و ختم کلام. یعنی پایان همکاری و دست دادن و خداحافظی. مگر نه اینکه تراکتور با اخراج منصوریان تضمین پرداخت غرامت او را داده؟ اگر حتی جلسه هم برگزار می‌شد و مسالمت آمیز خداحافظی می‌کردند، باید همین غرامت را می‌دادند اما با یک تفاوت؛ اینکه ممکن بود منصوریان تخفیف بدهد و یا آنکه، با خاطره‌ای خوش از یک رفتار درست، تبریز را ترک کند.
این رفتار تراکتور، شمه‌ای از رفتار نادرست در فوتبال ایران است. اگر مربی یا بازیکن را نمی‌خواهید، دعوتش کنید. به او بگوئید به این دلیل و این دلیل نمی توانید همکاری کنید؟ حداقل خود را باشگاهی حرفه ای نشان داده اید. اگر جای منصوریان یک مربی خارجی بود، احتمالا امروز دوربین به دست به تمرین تراکتور می رفت و از راه ندادنش فیلم می گرفت و فردا فیلم را به فیفا می داد و یک سال بعد فدراسیون جهانی فوتبال برایشان جریمه‌ای می برید که شوکه شوند. نه تراکتور که اکثر باشگاههای ایرانی از جمله استقلال و پرسپولیس معدن و مستعد این رفتارها هستند. بدون توافق و بدون مذاکره نسخه آدم‌ها را می پیچند و مدیر بعدی را به خاک سیاه می نشانند. حالا تراکتور باشگاهی خصوصی است قرار نیست به خاطر اخراج منصوریان چنین بلایی سرش بیاید ولی چه خوب بود رفتاری در چارچوب عرف فوتبالی و اجتماعی با مربی‌اش می کرد تا خاطره‌ای خوب از پایان همکاری‌شان به جای بگذارد.