پروژه استارلینک یکی از پروژه‌های بلند پروازانه اسپیس ایکس است. در این طرح اسپیس ایکس در هر پرتاب حدود ۶۰ ماهواره را در مدار قرار می‌دهد.
تا کنون ۶۵۰ ماهواره در مدار قرار گرفته است و برای پوشش حداقلی باید حدود ۸۰۰ ماهواره در مدار قرار گیرند. برای رسیدن به بهترین حالت پوشش در فازهای نهایی این تعداد باید به ۱۲ هزار عدد برسند.
ماهوارههای کنونی مخابراتی در مدار ۳۶ هزار کیلومتری زمین قرار دارند، این فاصله زیاد باعث می شود تا استفاده از اینترنت‌های ماهوارههای کنونی با تاخیر قابل ملاحظه، خدمات ضعیفی را عرضه کنند این خدمات با تاخیری که حدود ۲۴۰ میلی ثانیه است کار می‌کند. برای آنکه اینترنت برقرار باشد امواج باید فاصله ۳۶ هزار کیلومتری از زمین را که با سرعت نور طی می‌شود چندین بار طی کنند.
اما قرار گرفتن در مدار ۵۰۰ کیلومتری از سطح زمین این تاخیر را عملا از بین می برد.
ماهوارههای استارلینک در مدار نزدیک زمین قرارمی‌گیرند که تقریبا ۷۲ برابر نزدیک‌تر از ماهوارههای مخابراتی دیگر به زمین است.
این نزدیک‌تر بودن کیفیت بیشتر اینترنت را ایجاد می‌کند.
برای دریافت امواج ماهواره استارلینک به یک سیستم کوچک دریافت و ارسال امواج نیاز است که توسط استارلینک عرضه می شود. سرعت این شبکه در گام اول ۱۰۰ مگابیت در ثانیه و در فاز نهایی به بیش از یک گیگ در ثانیه می رسد.
هنوز مشخص نیست آیا استارلینک به دلیل تحریم، ایران را پوشش خواهد داد؟ اما حتی اگر پوشش دهد، مشخص نیست این خدمات در ایران چگونه عرضه خواهد شد؟
یکی از مشکلات، انتقال هزینه برای شارژکردن این سیستم است. در صورت پوشش ایران ودسترسی به این خدمات، ارسال پارازیت روی این سیستم به دلیل تعداد بالای ماهواره‌ها، مدار نزدیک به زمین و سرعت بالای آن، سخت است.
احتمالا درباره چین و روسیه، استارلینک قصد چالش نداشته باشد ولی هنوز مشخص نیست آیا این خدمات در چین و روسیه عرضه خواهد شد یا خیر؟ و اگر عرضه شود آیا استارلینک زیر بار فیلتر برای خدماتش در این کشورها خواهد رفت؟
احتمال داده می شود استارلینک به دلیل قدرت فضایی روسیه و چین چندان به دنبال چالش با این کشورها نباشد.
به تازگی روسیه و چین در حال توسعه فناوری هستند تا بتوانند اهدافی را در فضا هدف قرار دهند. در صورت چالش استارلینک با این کشورها، آیا این ماهواره‌ها شکارهای آینده در فضا خواهند بود؟
نظرات بسته شده است.