پشت دیوار سکوت!

پشت دیوار سکوت فیلمی اجتماعی ساخته مسعود جعفری جوزانی است که بازی درخشان سحر جعفری جوزانی و دیگر بازیگران آن نظیر امین تارخ، حسین پاکدل، شقایق فراهانی و … ، یک فیلم شسته رفته خوب اجتماعی را از زندگی مبتلایان به اچ آی وی مثبت و رفتارهای جامعه با آنان به تصویر کشیده است.
پایگاه خبری تحلیلی رسا نشر- از جمعه گذشته که به تماشای فیلم پشت دیوار سکوت نشستم تا به امروز فکرم درگیر مشکلات و مصائبی است که مبتلایان به ایدز با آن دست و پنجه نرم می کنند. بیماری و بهتر بگویم بیمارانی که بعضاً ناخواسته به آن گرفتار شدند و زندگی چون آواری بر سرشان خراب شده است.
پشت دیوار سکوت فیلمی اجتماعی ساخته مسعود جعفری جوزانی است که بازی درخشان سحر جعفری جوزانی و دیگر بازیگران آن ، یک فیلم شسته رفته خوب اجتماعی را از زندگی مبتلایان به اچ آی وی مثبت و رفتارهای چامعه با آنان به تصویر کشیده است. در این فیلم سحرجوزانی که یک مددکار اجتماعی است دلسوزانه در کمک به خانواده ها و افراد مبتلا به ایدز تلاش می کند و با دردهای آنان همراه می شود. متاسفانه و علیرغم اطلاع رسانی های فراوان درباره بیماری ایدز ،دلایل ابتلا و روش انتقال آن، باز هم جامعه ما از پذیرش و همزیستی با یک مبتلا به ایدز سر باز می زند و اصولاً این افراد طرد می شوند.باورهای غلطی چون انتقال بیماری از طریق تماس مستقیم و دست دادن با این افراد هنوز هم وجود دارد. و این فیلم تلاش می کند علاوه بر تکرار مجدد این موارد و آموزش ها، گوشه ای هرچند کوچک از مشکلات روزمره افراد مبتلا به این بیماری را نشان دهد.

در دورانی که اکثر تهیه کنندگان و کارگردانان سینما ترجیح می دهند برای بدست آوردن درآمد بیشتر، فیلم های کمدی و گیشه پسند بسازند، ساخت و اکران فیلم هایی از این دست یک شجاعت بزرگ می خواهد و این در نوع خود ستودنی است. باید این فیلم ها بیشتر از گذشته ساخته شوند و دیده شوند. چراکه در مسائلی همچون ایدز و روابط افراد، محدودیت هایی در رسانه ملی و حتی در خانواده ها وجود دارد. اینجاست که می تواند یک اثر سینمایی در لابلای داستان و دیالوگ ها موضوعات را مطرح کند و جامعه  را نسبت به مسائل و مشکلاتی که می تواند آنها را گرفتار کند آگاه سازد. پیشنهاد می کنم حتما این فیلم را تماشا کنید. چراکه این فیلم علاوه بر نمایش درد انسان هایی که خواسته یا ناخواسته دچار این بیماری شدند، می تواند ما را نسبت به رفتار و ارتباط با این افراد آگاه سازد. شاید اگر روزی با یک بیمار مبتلا به ایدز روبرو شدیم از او فرار نکنیم و یا اگر چیزی به ما تعارف کرد بدون ترس و اکراه از او بپذیریم.
باشد که با هم مهربان باشیم.
شبنم حاجی اسفندیاری