دو نکته درباره حمله به سفارت ایران در لندن و جریان آیت الله شیرازی

عصر ایران؛ جعفر محمدی – حمله افراد نزدیک به جریان آیت الله شیرازی به سفارت ایران در لندن، باعث شده است دو بحث در محافل سیاسی و رسانه ای بار دیگر مطرح شود. یکی محکومیت حمله به سفارتخانه ها و دیگری ماهیت جریان آیت الله شیرازی.

درباره اولی، در این یکی دو روز مسؤولان کشور مدام از مصونیت اماکن دیپلماتیک، از این که سفارتخانه هر کشور در حکم خاک ان کشور است و از محکومیت کار قبیحی به نام حمله به سفارت ایران در لندن سخن می گویند و البته هر آنچه نیز می گویند دقیق و منطبق با حقوق بین الملل است.
وقتی به سفارت کشورمان در یک کشور خارجی حمله می شود، معمولاً حداکثر آسیبی که به ایران می رسد این است که اندکی خسارت به ساختمان زده می شود یا روند کارهای عادی سفارتخانه، ساعاتی مختل می شود(جز یک استثنا در اردیبشهت ۵۹ که عوامل عراق به سفارت ایران در لندن حمله کردند و ۲ نفر را به شهادت رساندند). همچنین در صورت تعرض به سفارت ایران، جمهوری اسلامی در برابر کشور میزبان در حالت طلبکاری قرار می گیرد.

اما اگر قضیه برعکس شود، یعنی در ایران حمله ای به سفارت خارجی رخ دهد، تمام نظام و نیز منافع ملی ایران دچار آسیب می شود و این ایران است که در موضع انفعال قرار می گیرد و در دنیا محکوم می شود که نمی تواند امنیت سفارتخانه های خارجی را برغم تعهداتش حفظ نماید.

امید که قضیه ناگوار تعرض به سفارت ایران در لندن، هشداری باشد برای مسوولان ایرانی که من بعد اجازه ندهند افرادی به سفارتخانه های خارجی در ایران حمله کنند و برای کشور هزینه بتراشند.

اما درباره جریان آیت الله شیرازی که در لندن، قم، کربلا و نجف فعال است حرف و حدیث های زیادی وجود دارد. عده ای آن را مروج و نماینده شیعه انگلیسی می دانند و به دریافت پول و امکانات از دولت بریتانیا متهم می کنند و گروهی هم قائل بر این هستند که آنها فقط گروهی شیعه هستند که مرجع تقلیدشان آیت الله شیرازی است و بس.
علاقه ای به ورود در این بحث ها ندارم و امیدوارم اتهاماتی که وارد می کنند عاری از صحت باشد اما از دیدگاه من، یک جریان مذهبی شیعه که کارویژه اش توهین به مقدسات اهل سنت و لعن و بی احترامی به خلفای اول تا سوم و نیز عایشه همسر پیامبر(ص) است و اصرار دارد از طریق رسانه های متعددی مانند شبکه های ماهواره ای این توهین ها را جهانی کند و به سمع و نظر همه و به ویژه مسلمانان اهل سنت برساند، نمی تواند جریانی معقول و پذیرفتنی باشد.
کار این ها با رویکرد برخی وهابیون تندرو که شیعیان را رافضی و کافر می دانند و به مقدسات شیعه توهین می کنند، هیچ تفاوتی ندارد چه آن که نتیجه نهایی چنین رویکردی، ایجاد و تعمیق کینه های مذهبی، عداوت و خونریزی است.

کسی که در شبکه ماهواره ای، مستقیم و صریح و علنی از چهره های مورد احترام اهل سنت به بدی یاد می کند و لعن و نفرین شان می کند یا بر روی تابلوی مقوایی ، شعاری علیه عایشه همسر پیامبر(ص) می نویسد و با بادکنک های هلیومی به هوا می فرستد و فیلمش را به نام شیعه، در نت و ماهواره پخش می کند، نه فقط به اهل سنت ستم می کند که ظلمی آشکار در حق شیعه روا می دارد.
این در حالی است که مراجع بزرگ شیعه هر گونه بی احترامی با مقدسات مذاهب اسلامی را حرام اعلام کرده اند.

جریان آیت الله شیرازی می تواند منتقد حکومت جمهوری اسلامی یا هر نظام دیگری باشد یا هر تعاملی با هر کشوری برقرار نماید اما هیچ کس حق ندارد به نمایندگی از یک مذهب اسلامی، به مقدسات مذاهب دیگر توهین کند و دشمنی به بار آورد.